ΑΕΡΙΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ

AEΡΙΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ


Η θερμοδυναμική μελετά το αέριο, που οι μαθήτριες/τες δεν βλέπουν, δεν πιάνουν και δεν ακούν όμως υπάρχει!
Με την ισόθερμη ή ισοβαρή ή ισόχωρη μεταβολή το αέριο ακολουθεί μια περιπέτεια, που η πραγματικότητα αρνείται να υιοθετήσει.
Στη φύση είναι αδύνατον να συμβούν αυτά που ξέρουμε. Ο επιστήμονας καταφεύγοντας σε καταπληκτικές προσεγγίσεις, όπως μόριο, ιδανικό αέριο, θερμοδυναμικές μεταβολές, χρησιμοποιεί το αδύνατο και μετά περνά τις ρυτίδες της πραγματικότητας. Το αποτελέσμα είναι η ικανοποιητική κατανόηση των φυσικών φαινομένων.

P/ρ = 1/3 v² : κομβική σχέση, που συνδέει το μετρούμενο με κάτι, που δεν
έχουμε εμπειρία.



Πότε ένα αέριο ισορροπεί;







Η ταχύτητα του μορίου ενός αερίου είναι σχετική;






Αν σε ένα δοχείο όλα τα μόρια του αερίου είχαν την ίδια ταχύτητα, ποια θα ήταν η θερμοκρασία του;



Απέδειξε τις σχέσεις :

Μέση κινητική ενέργεια : 3PV/2N

Kαταστατική εξίσωση : PV=NKT



Κοντόκωστας Ε. Γεώργιος
Φυσικός

Blogger Buzz: Show off your Followers

Blogger Buzz: Show off your Followers

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Τι είναι Αλήθεια;

Αλήθεια είναι η πιστότητα της γνώσης, που έρχεται σε συμφωνία με το αντικείμενο. Είναι η ιδιότητα των προτάσεων να συμφωνούν με το ανακλώμενο γεγονός.
Αλήθεια είναι η ανώτατη μορφή υποκειμενικής αντανάκλασης της αντικειμενικής πραγματικότητας στην ανθρώπινη συνείδηση. Η Αλήθεια μπορεί να είναι αντικειμενική και ανεξάρτητη του υποκειμένου, του ανθρώπου και της ανθρωπότητας -απόλυτη Αλήθεια.. Μπορεί όμως να είναι σχετική, δηλαδή να μην είναι οριστική, αιώνια και απόλυτη αλλά να είναι μια αέναη διαδικασία αναγνώρισης της πραγματικότητας όλο και βαθύτερη και ακριβέστερη. Σε αυτή την περίπτωση η γνώση της απόλυτης αλήθειας πραγματοποιείται με την διαρκή προσέγγιση νέων σχετικών αληθειών. Η σχετική αλήθεια είναι, μέσα σε ορισμένα όρια ακρίβειας, μια πιστή αντανάκλαση της αντικειμενικής πραγματικότητας, Δηλαδή περιέχει και στοιχεία της απόλυτης αλήθειας. Ενδεικτικά αναφέρω ότι η συνέχεια της ανάπτυξης των νέων επιστημονικών ιδεών με το πέρασμα από τον Κοπέρνικο στον Κέπλερ ,στο Γαλιλαίο, στον Descartes και τελικά στον Νεύτωνα θεμελιώνει την αντίληψη μιας συνεχούς προόδου που οδηγεί στην τελική ευθεία, στην αποκάλυψη των φυσικών νόμων και στην οριστική αλήθεια.


Η προσέγγιση της Αλήθειας είναι εφικτή μέσω των αισθήσεων μας. Η εμπειρία μας, η συσσώρευση δεδομένων που έχουμε αντιληφθεί, βοηθά στη διαδικασία για να δούμε τι είναι αληθινό, αλλά δεν αρκεί για να οδηγήσει σε ένα απόσταγμα αλήθειας.
Μια τολμηρή ιδέα και μια θεωρητική σκέψη είναι απαραίτητες στη σύλληψη της ερμηνείας της φύσης. Όπως αναφέρει ο Sir Karl Popper ‘όσοι είναι απρόθυμοι να εκθέσουν τις ιδέες τους στον κίνδυνο της αναίρεσης δεν παίρνουν μέρος στο επιστημονικό παιχνίδι.’ Πρόσθετε μάλιστα ότι η παρατήρηση χρησιμεύει μόνο στην αναίρεση της θεωρίας, δηλαδή μόνο όταν προσδίδει αρνητικά τεκμήρια για μια προτεινόμενη αλήθεια.
Ο Πλάτων δεχόταν ότι η Αλήθεια πρέπει να είναι πραγματική, σταθερή και αμετάβλητη, να αναφέρεται σε αντικείμενα όπως τις Ιδέες του, που ήταν προσιτά μόνο στη νόηση. Δεν εμπιστευόταν τις εμπειρίες γιατί αυτές στηριζόντουσαν στο συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο. Πίστευε στην ύπαρξη ενός εξωτερικού κόσμου ανεξάρτητου από το νου του παρατηρητή, όπως και ο Αριστοτέλης. Ο Αριστοτέλης πίστευε ότι η Αλήθεια είναι μια ενοποιητική αρχή, που ξεκινά από τα δεδομένα του πραγματικού κόσμου, και τέρπει το νου όταν δίνει την αίσθηση της κατανόησης της γνώσης. Όπως και ο Planck έδινε προτεραιότητα στη γνώση, που προέρχεται από τη φύση.
Η διατύπωση της Αλήθειας μπορεί να στηρίζεται σε απλές σκέψεις και αρχές. Βασιζόμενοι σε αυτές να οδηγηθούμε στην παραγωγή της γνώσης, όπως ισχυριζόταν ο Descartes.Ο Γαλιλαίος αναζητούσε την Αλήθεια μέσα από την απλότητα και το πείραμα Είναι γνωστή η φράση του ότι ‘το βιβλίο της φύσης είναι γραμμένο στη γλώσσα των μαθηματικών.’ Ο Leibniz υποστήριζε ότι η οικονομία της φύσης ενεργεί έτσι ώστε να περιορίζει κάτι στο ελάχιστο. Βέβαια η λογική από μόνη της δεν μπορεί να μας εξηγήσει την πραγματικότητα. Η απλότητα ως κριτήριο της αλήθειας, μπορεί να αποδειχτεί παραπλανητική όπως στη περίπτωση της Ευκλείδειας και κατά Reeman γεωμετρίας. Βέβαια αν και μόνο αν οι ξεχωριστές αλήθειες είναι μέρη μιας ενιαίας αλήθειας χαρακτηρίζονται γενικά αληθινές. Δηλαδή κάθε ξεχωριστή αλήθεια έχει βαθιά μέσα της τη φύση μιας γενικότερης αλήθειας. Ενδεικτικά αναφέρω το αναλλοίωτο της αδρανειακή μάζα στη Νευτώνια φυσική και την εξάρτηση της από την ταχύτητα στην θεωρία σχετικότητας. Η Αλήθεια είναι ενιαία γιατί αποτελείται από χωριστές σχετικά αυτόνομες αλήθειες.
O Einstein θεωρούσε ότι η καθαρή σκέψη μπορεί να συλλάβει την Αλήθεια, όπως ονειρεύτηκαν οι Αρχαίοι Έλληνες. Η εμπειρία καθορίζει την χρησιμότητα των μαθηματικών για την προσέγγιση της πραγματικότητας και τα μαθηματικά βοηθούν στην καθαρή σκέψη . Εξάλλου η Αλήθεια δεν μπορεί να είναι ποτέ οριστική, πρέπει να είμαστε πάντα έτοιμοι να προσεγγίσουμε τον κόσμο μας με πιο λογικά τέλειο τρόπο.
Ο Bacon στηριζόμενος στην επαγωγική μέθοδο, αξιοποιούσε την συλλογή στοιχείων από την εμπειρία επεξεργάζοντας τα με το νου. Υποστήριζε την παρατήρηση και όχι την προσδοκία.
H εργαλιοκρατία καταγράφει τις παρατηρήσεις χωρίς να αναζητά την αιτιακή τους σχέση. Η διαρκής επιβεβαίωση των σταθερών συνδέσεων των παρατηρούμενων γεγονότων ωθεί τον νου να διαβλέπει αιτιακές σχέσεις από συνήθεια.
H αλήθεια μπορεί να μην είναι απαραίτητη, εφόσον μια θεωρία αποτελεί ορθή βάση για τους υπολογισμούς. Δεν είναι ξεκάθαρο αν αγνοεί ή όχι τις βαθύτερες αιτίες των φαινομένων.

Ο Κuhn θεωρούσε ότι δεν μπορούμε να πλησιάσουμε την απόλυτη Αλήθεια. Ο παρατηρητής επηρεάζει την παρατήρηση. Δεν είναι δυνατόν να διαχωρίσουμε τη γνώση από τον κάτοχο της. Kάθε αλήθεια δεν είναι ένα τελειωμένο προιόν της ανθρώπινης γνωρίζουσας νόησης αλλά και διαδικασία προώθησης για παραπέρα κατανόηση της πραγματικότητας. Κάθε Αλήθεια αντιστοιχεί σε κάθε επιτυχία κατά τη διαδικασία του προσανατολισμού του ανθρώπου στο περιβάλλον και επίδρασης του πάνω σε αυτό, που σε αυτήν οφείλεται και η αλλαγή της ανθρώπινης φύσης του.
Αν η νόηση σταματήσει σε οποιοδήποτε αποτέλεσμα και δεν επιδιώκει καινούριες προσεγγίσεις τότε θα πάψει η αλήθεια να αποτελεί βασικό όπλο προσανατολισμού στο περιβάλλον και επίδρασης σε αυτό. Ο άνθρωπος ως υποκείμενο της γνώσης και το περιβάλλον ως αντικείμενο της γνώσης συνεχώς μεταβάλλονται και εξελίσσονται.
Επομένως η Αλήθεια ως ανθρώπινη αντανάκλαση και διάκριση του αντικείμένου και της εικόνας είναι ταυτόχρονα φτασμένο αποτέλεσμα της ανθρώπινης νόησης και αδιάκοπη κίνηση για παραπέρα κατανόηση, επί άπειρο. Πρέπει να είναι συγκεκριμένη. Αν δεν είναι συγκεκριμένη, τότε δεν οδηγούμαστε στην Αλήθεια, αλλά πραγματοποιούμε ένα υποκειμενικό παιχνίδι νόηση.
Η φύση της γνώσης είναι διπλή. Ο άνθρωπος θέλει όχι μόνο να εξηγήσει τον κόσμο, αλλά να τον αναμορφώσει δημιουργικά. Οι ιδέες του ‘εξανθρωπίζουν’ την υλική πραγματικότητα, δηλαδή τα μετατρέπουν σε μια πραγματικότητα διαμορφωμένη σύμφωνα με τις ιδέες του.
Η αλήθεια είναι η πιο ουσιαστική λειτουργία του ανθρώπου, για να εξηγήσει και να αναμορφώσει τον κόσμο. Ο άνθρωπος αλλάζοντας τον κόσμο τον εξηγεί επιστημονικά, και αντίστροφα μόνο όταν τον εξηγεί επιστημονικά μπορεί να τον αλλάξει σύμφωνα με τις δικές του ανθρώπινες ανάγκες, τάσεις και ιδανικά. Άρα η αλήθεια είναι σύνθετη, λοξοδρομική, διαλεχτικά αντιφατική διαδικασία του αιώνιου βαθέματος της σκέψης , της αιώνιας εμβάθυνσης στην ενιαία μέσα στην πολυμορφία της αντικειμενικότητα.
Ο άνθρωπος σκέφτεται και κατόπιν δρα ή το αντίστροφο, για να φτάσει στην αντικειμενική πραγματικότητα, που η ύπαρξη και η αλλαγή της συνθέτει το σκοπό της αλήθειας. Η πράξη είναι αυτή που δίνει αντικειμενικό κριτήριο για τη διαπίστωση της αληθινότητας της σκέψης. Μέσω αυτής ο άνθρωπος συνδέεται άμεσα και αναγκαστικά με όλη την πραγματικότητα, της οποίας είναι τμήμα
Ο Καντ στα ‘Προλεγόμενα σε μια μελλοντική Μεταφυσική’ είχε ισχυριστεί ότι ‘η πραγματική ουσία’ ενός αντικειμένου είναι απρόσιτη στην ανθρώπινη γνώση.
Συγκεκριμένα στο επίκεντρο της κριτικής εξακολουθεί να είναι η άποψη της κοινωνικής εποικοδόμησης σύμφωνα με την οποία ακόμα και αν αποδεχθούμε την ύπαρξη ενός φυσικού κόσμου ‘έξω’ από το υποκείμενο , το υποκείμενο δε μπορεί να έχει άμεση πρόσβαση σε αυτόν. Το υποκείμενο της μετανεωτερικότητας βιώνοντας ένα κόσμο πολλαπλότητας, εμφανίζεται ως κατακερματισμένο και αδρανές, αφομοιωμένο από τον κοινωνικό χώρο, είναι απαραίτητη η ανασυγκρότηση του υποκειμένου, ώστε να επιτευχθεί η συγκρότηση της ικανότητας του για αναπαράσταση του φυσικού κόσμου.
Η Αλήθεια εμφανίζει φυσική αναλογία, δηλαδή μερική ομοιότητα ανάμεσα στους νόμους μιας επιστήμης και σε εκείνους μιας άλλης, η οποία κάνει κάθε μια από αυτές να φωτίσει την άλλη.
Η γνώση μας κοντεύει να είναι πλήρης. Δεν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι έφτασε στο τέλος της αλήθειας Θα ήταν πολύ εγωιστικό εκ μέρους του. Αν δηλαδή ο άνθρωπος είχε την ικανότητα να πράττει και να γνωρίζει τα πάντα εξαντλητικά δεν θα ήταν δυνατό στον άνθρωπο και στη γνώση του να εξελίσσονται.
Μέσα από τα σχετικιστικά σχήματα η προσέγγιση του πραγματικού ερείδεται στον ισχυρισμό ότι τελούν υπό κρίση και απόρριψη μακροθεωρητικά πρότυπα στα οποία παράγονται απευθείας αξιακά περιεχόμενα από μια θεμελιώδη παραγωγική δομή και από τις βασικές αρχές που συγκροτούν τη δομή αυτή.
Η πραγματικότητα διαμεσολαβείτε από ρυθμιστικές αρχές και αξίες.
Η πραγματικότητα συγκροτείται μέσω συνδυασμού συστημάτων–μηχανισμών οι οποίοι μέσα από την αλληλοεπιρροή τους ψηλαφίζουν και διαμορφώνουν την πραγματικότητα ως αποτέλεσμα του εκάστοτε συσχετισμού τους.
Η καλλιτεχνική μορφή της αλήθειας είναι τέχνη.
Η αλήθεια είναι μια σύνθετη διαδικασία της συνεχούς σκέψης , μιας αιώνιας εμβάθυνσης των εμπειριών που ανιχνεύει και διαμορφώνει την πραγματικότητα.



ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

-Φιλοσοφικές έννοιες στη Φυσική, James T. Cushing, Εκδόσεις Leader Books.
-Ιστορία Φιλοσοφία και Διδασκαλία των Φυσικών Επιστημών, Πρακτικά 3ου Πανελλήνιου Συνεδρίου, Αθήνα 2005, ¨Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα.